Lab

Laboratorium Nowego Teatru to innowacyjny projekt Stowarzyszenia Teatr Nowy, którego celem jest wsparcie młodych artystów sztuk performatywnych. W ramach Laboratorium Nowego Teatru tworzymy młodym artystom przestrzeń, w której mogą podejmować interesujące ich eksperymenty, pracując w ten sposób na własnym języku teatralnej wypowiedzi. W ramach Laboratorium Nowego Teatru w sposób szczególny skupiamy się na procesie powstania przedstawienia teatralnego, gwarantujemy młodym artystom czas (12 miesięcy), który pozwala im na testowanie pomysłów i rozwiązań, wykorzystywanych w pracy artystycznej. Ważnym elementem Laboratorium Nowego Teatru jest konfrontacja, wymiana opinii i zapewnienie młodym artystom sztuk performatywnych kontaktu z wybitnymi artystami i intelektualistami. Poprzez warsztaty i masterklasy pomagamy uczestnikom Programu rozwijać swoje projekty artystyczne, dając im przy okazji inspirację i narzędzia do ich realizacji. W ramach zagranicznych obozów teatralnych tworzy uczestnikom projektu szansę na konfrontację własnego sposóbu myślenia o teatrze, z tym prezentowanym przez najciekawszych twórców najnowszych sztuk performatywnych. Zależy nam na tym, aby dwunastomiesięczny proces pracy w Laboratorium Nowego Teatru był dla jego uczestników czasem autentycznego rozwoju i poszerzania własnych horyzontów.

Na zakończenie udziału w Programie jego uczestnicy otrzymują budżet w wysokości 24.000 złotych przeznaczony na realizację ich projektu artystycznego w Teatrze Nowym w Krakowie.

1. Edycja projektu realizowana była w latach 2018-2019.

2. Edycja projektu realizowana jest w latach 2019-2020

Informacje na temat projektu: tomasz.teatrnowy@gmail.com

Projekt dofinansowano ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury oraz Goethe Instytutu.

Laboratorium Nowego Teatru. 2 edycja: warsztaty mentoringowe z Joanną Kos-Krauze, 18-21 grudnia 2019

Laboratorium Nowego Teatru. 2 edycja: masterklasy z Gianiną Carbunariu, 13-14 grudnia 2019

Laboratorium Nowego Teatru. 2 edycja: masterklasy z MOTUSem, 9-12 grudnia 2019

Laboratorium Nowego Teatru. 2 edycja: Obóz Teatralny w Paryżu, 21-25 listopada 2019

Laboratorium Nowego Teatru: projekty zakwalifikowane do realizacji w 2. edycji Programu

Klaudia Hartung-Wójciak, VHS Projekt

„VHS” (tytuł roboczy) to opowieść o początkach transformacji na czterech performerów i cztery keyboardy. Materiał wyjściowy do projektu stanowić będzie archiwum domowych nagrań VHS reżyserki, jak i współpracujących performerów i performerek. VHS narodził się w latach 70. Odznaczał się niską ceną, możliwością wytwarzania ogromnej ilość kopii w ramach systemów produkcyjnych jak i chałupniczych (domowych). Nośnik ten szybko podbił rynek zachodni, wytwarzając swoistą kulturę VHS. W wypożyczalniach na całym świecie zdobyć można było arcydzieła sztuki filmowej jak i niszowe, niskobudżetowe produkcje. Filmy erotyczne, filmy grozy, kino akcji, kino azjatyckie, europejskie – dostępne na wyciągnięcie ręki, sprawiły, że film stał się sztuką radykalnie egalitarną, dostępną dla każdego, znoszącą podziały na pomiędzy produktem artystycznym i nieartystycznym. Namiętne kopiowanie, wielokrotne odtwarzanie, przewijanie wywierały znaczący wpływ na jakość i kształt zapisu. Zapisu, który z każdym kolejnym odtworzeniem morfował, zużywał się i zmieniał jakość. W niezliczonej liczbie kopii, zaczęły powstawać jednak materiały jedyne w swoim rodzaju – oryginalne i niepowtarzalne, dostępne tylko wąskiemu gronu odbiorców, a mianowicie domowe nagrania wideo. Rozwój VHS i pierwszych kamer domowych związany jest w Polsce ze zmianą systemową i przypada na wczesne lata 90. To wówczas zaczęły napływać do nas masowo produkty ze „świata Zachodu”, to wówczas powstały setki wypożyczalni VHS, a w domach pojawiły się odtwarzacze kaset i kamery, które rejestrowały codzienność. Kamera pojawiła się w gospodarstwach domowych rejestrując to, co najbardziej osobiste – narodziny, życie domowe, wspólne posiłki, wycieczki, niedzielne spacery, sobotnie popołudnia. Przy czym niezauważanie, w przestrzeniach gdzieś pomiędzy, oko kamery rejestrowało dźwięki miast, ulic i domów, odgłosy radia, odgłosy samochodów, tramwajów, przypadkowe rozmowy, gwar. Oko kamery rejestrowało także konkretne miejsca, reklamy, plakaty, produkty i przedmioty – rejestrowało pewien okres czasoprzestrzenny z jego całym zapleczem społeczno-kulturowym. Obecnie na nośnikach analogowych znajduje się zapis konkretnych czasów – lat 90. To zapis, którego wizualność i charakter wpływają znacząco na sposób pamiętania tamtego okresu. Wychodząc od historii peryferyjnych, marginalnych i prześnionych, wydobytych z nośników już zapomnianych i porzuconych, planujemy uchwycić momenty konstytutywne codzienności doby transformacji. Poddając materiał analizie, rekonstrukcji i przetworzeniu zamierzamy poszukiwać emancypacyjnego potencjału VHS, pojmowanego jako utracony moment wymiany i wspólnoty, zapis naznaczony porażkami i niedoskonałościami (charakterystycznymi dla okresu początków transformacji), zapis, w którym wczesny kapitalizm odsłania sam siebie i pozycję „społeczeństw praktykujących”, stwarzając przestrzeń do wytworzenia własnej kontropowieści. Zdobyte materiały zamierzam poddać wraz z performerami/performerkami serii rekonstrukcji, dokonując improwizacyjnych przesunięć i „manipulacji”. Wychodząc od konkretnej strategii pracy z zespołem skupimy się na wydobywaniu teatralności/ nieprzystawalności/skodyfikowania/porażkowości danych sytuacji komunikacyjnych. W ramach projektu będziemy poszukiwać kodu kapitalizmu, zapisanego w codzienności domowych nagrań video i scenicznego „tu i teraz”. Kodu, który jeszcze „u swoich początków” odsłania sam siebie.

Daria Kubisiak, Robotnica

Tego samego dnia miejscowy działacz PPR i były członek rady zakładowej w Poznańskim przyjechał do fabryki, by agitować robotnice. Otoczony przez rozgniewane kobiety, uderzył czy też popchnął jedną z nich. Wybuchło zamieszanie; około dwudziestu siedmiu kobiet zemdlało – to zbiorowe omdlenie być może było symulowane, jak sugerował śledczy z PPR. Taka specyficzna forma współpracy zelektryzowała strajk. Mdlejące kobiety rozładowały napiętą sytuację, ponieważ uwaga wszystkich skupiła się na cuceniu „nieprzytomnych”. Zarazem jednak zbiorowe omdlenie miało ten skutek, że wyolbrzymiło cały incydent, który zaczął jawić się jako masowa przemoc. Omdlenie potwierdzało także kontrolę nad przestrzenią fabryki: robotnice zademonstrowały, że w swojej fabryce mają prawo robić, co chcą, nawet jeśli tym czymś ma być leżenie bez przytomności.

(Padraic Kenney, Budowanie Polski Ludowej. Robotnicy a komuniści 1945-1950, przeł. Anna Dzierzgowska, W. A. B., Warszawa 2015, s. 135)

Robotnica to w zamyśle propozycja projektu performatywnego o charakterze dokumentalnym. Projekt będzie dotyczył badań związanych z pracą i życiem krakowskich pracownic fabryki. Celem projektu jest pytanie o emancypacyjny charakter pracy polskich robotnic w kontekście ruchów feministycznych i zamysłu nad tradycją teatrów robotniczych. Oprócz wejścia w historię powstawania klasy robotniczej to co wydaje się najbardziej interesujące to aktywnie pracujące ciało robotnicy. Koncentrując się na ciele pracującym chciałabym się zastanowić nad jego historią, pamięcią, mechanizmami działania, wykonywanymi powtarzalnymi czynnościami oraz strategiami stawiania oporu. Pracujące ciało interesuje mnie nie tylko z perspektywy wykonywanej pracy, ale również, to kiedy jak i gdzie odpoczywa, jak funkcjonuje w życiu codziennym czy rodzinnym. Cielesny podmiot kobiecy, wydaje się ciekawą strategią emancypacyjną warto więc przyjrzeć się jego funkcjonowaniu w społeczeństwie. Robotnica mieni się z jednej strony jako zbiorowy podmiot będący reprezentacją swojej grupy społecznej, jednak robotnica posiada też swoje prywatne indywidualne życie interesuje mnie to jak spędza wolny czas, jakie są jej poglądy, opinie, marzenia, co czyta i co ją zajmuje. W ramach projektu zamierzam zatrudnić się w jednej z krakowskich fabryk na stanowisku produkcyjnym, żeby samemu doświadczyć zadań wykonywanych przez pracownice oraz poznać ich miejsce pracy. Kolejnym etapem jest zbiór historii i opisów życia robotnic owej fabryki, które zostaną przez aktorów i aktorki wcielone lub opowiedziane. Istotnym aspektem pracy nad projektem będzie znalezienie takiej formy teatralnej, która z jednej strony odda charakter fabryki jako miejsca pracy, odnajdzie sposób na teatralną reprezentację kobiecego ciała w pracy, a także taki rodzaj kontaktu aktora z widzem w ramach, którego podczas scenicznego spotkania w empatyczny sposób będzie można opisać doświadczenie krakowskich pracownic fabryki, włączając w to osobiste historie.

Karolina Szczypek, Taktyki upokorzenia

Projekt Taktyki upokorzenia porusza temat mobbingu i tego jak zmienia się ciało osoby przeżywającej sytuację przemocy werbalnej bądź niewerbalnej. Ważnym punktem odniesienia przy obserwacji procesu zmian w ciele mobbingowanym będzie bioenergetyka Alexandra Lowena. W pierwszym etapie działania zatrudnię się w różnych miejscach pracy w celu zebrania materiału badawczego wychodzącego poza mobbing w moim środowisku zawodowym. Codzienną praktyką podczas tego etapu będzie zapis dziennikowy oraz prowadzenie obserwacji na temat przemocy w relacji podwładny – przełożony i ewentualna interwencja słowna przy zaobserwowaniu przekroczeń psychicznych bądź fizycznych. Podczas drugiego etapu chciałabym zaprosić na szereg warsztatów anty mobbingowych prowadzonych przez specjalistów. Warsztaty będą miały charakter egalitarny i otwarty. W trzecim etapie pracy, wraz z osobami, które będą chciały opowiedzieć o swoich przeżyciach ( zaproszonymi podczas półrocznej pracy badawczej albo warsztatów) związanych z doświadczeniem bycia mobbingowanym będziemy pracowali nad skonstruowaniem działania scenicznego, które przedstawimy widowni.

Laboratorium Nowego Teatru: wyniki naboru do 2. edycji programu:

Do udziału w 2. edycji Laboratorium Nowego Teatru zgłosiło się 35 artystów i artystek ze wszystkich szkół teatralnych w Polsce. Tematyka zgłaszanych projektów, proponowane metody pracy a także bardzo interesujące kierunki osobistych poszukiwań sprawiły, że podjęcie decyzji było wyjątkowo trudne.

Kwalifikacja do Programu odbywała się dwuetapowo. Na pierwszym etapie członkowie Komisji zapoznawali się z zaproponowanymi projektami, a także dotychczasowymi pracami artystycznymi Kandydatek i Kandydatów. Do udziału w II etapie zaproszonych zostało 11 osób. II etap to rozmowa o zaproponowanym do realizacji w ramach Laboratorium Nowego Teatru projekcie. Po przeprowadzeniu rozmów z kandydatkami i kandydatami zakwalifikowanymi do II etapu Programu, komisja w składzie Piotr Sieklucki i Tomasz Kireńczuk postanowiła zaprosić do udziału w 2. edycji Laboratorium Nowego Teatru:

Darię Kubisiak – z projektem „Robotnica”

Karolinę Szczypek z projektem „Taktyki upokorzenia”

Klaudię Hartung-Wójciak z projektem „VHS. Visual Homemades Stories”.

Serdecznie gratulujemy i cieszymy się bardzo na czekający nas rok wspólnej pracy. Uczestniczki Laboratorium przez najbliższy rok wezmą udział w warsztatach i masterklasach z polskimi i zagranicznymi twórcami, zagranicznych obozach teatralnych, spotykać się również będą z kuratorami tworzącymi programy teatrów i festiwali. Na zakończenie programu każda z nich przygotuje w naszym teatrze swój spektakl.

Klaudia Hartung-Wójciak – dramaturżka, reżyserka spektakli: Manat. Romans podwodny (Komuna Warszawa, wrzesień 2019) Chinka (TR Warszawa, czerwiec 2018), Dziki na podstawie Symfonii Wiosennej Benjamina Brittena (Teatr Dramatyczny im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu, październik 2018, nagrodzony w ramach konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej 2019), Szukając Romea (Teatr Bagatela, kwiecień 2018, Festiwal Szekspirowski 2018, MALTA Festiwal 2019), Tkacze. Historia jak z życia wzięta, a przez to bardzo smutna na podstawie Tkaczy Gerharta Hauptmanna (PWST Kraków, 2016; Łaźnia Nowa, 2017), nagrodzonego w ramach Forum Młodej Reżyserii 2016 (nagroda Stowarzyszenia ZAiKS, Nagroda Debiut TR); współautorka i reżyserka instalacji performatywnej Przedwiośnie. Ćwiczenia z wyobraźni historycznej (Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie, 2017); autorka instalacji Maszyny choreograficznej na aturii i mimozy wstydliwe (PWST Kraków); współautorka i reżyserka instalacji Kartoteka rozrzucona 2.016 (Instytut im. Jerzego Grotowskiego, 2016); Dramaturżka przy spektaklach m.in.: Paria. Opera egzotyczna (CSW Warszawa, 2018), Cezary idzie na wojnę (reż. C. Tomaszewski, Komuna Warszawa, 2017); Gdyby Pina nie paliła, to by żyła (reż. C. Tomaszewski, Teatr im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu, 2017). Reżyserka czytań performatywnych (m.in. MALTA Festiwal, „Klasyka żywa”). Laureatka Konkursu im. J. Dormana 2018, stypendystka Miasta Krakowa 2018, rezydentka Komuny Warszawa 2019.

Daria Kubisiak, Ur. 1989. Absolwentka performatyki przedstawień na Uniwersytecie Jagiellońskim, studentka reżyserii (spec. dramaturg teatru) na Wydziale Reżyserii Dramatu Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie. Jako dramatopisarka debiutowała tekstem Reduplikacja w reżyserii Aśki Grochulskiej w Łaźni Nowej w Krakowie w ramach Festiwalu Uczuć Urażonych. Współautorka i współreżyserka instalacji Kartoteka rozrzucona 2.016 (Instytut im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu, 2016). Współtworzyła wraz z Katarzyną Peplińską autorskie wydarzenie sceniczne Chór Performatyków, które otrzymało wyróżnienie na Forum Młodej Reżyserii w 2016 roku (Cricoteka 2016, Teatr Nowy w Krakowie 2017), Członkini kolektywu artystycznego „Antyteren” (m.in. Dzień Cudów; Antyteren – każdy teren jest nasz). Tworzy projekty z pogranicza teatru, tańca i sztuk performatywnych. Współpracowała z: Martyną Wawrzyniak, Barbarą Bujakowską, Klaudią Hartung-Wójciak, Jakubem Skrzywankiem, Cezarym Tomaszewskim, Rudolfem Zioło i Pawłem Miśkiewiczem. Do jej najważniejszych prac należy: Chór Performatyków (Cricoteka, 2016), Hamlet czyli Ofelia (AST w Krakowie, 2017), Kordian (Teatr Polski w Poznaniu 2018), Ostatni dzień lata (Festiwal Sopot Non-Fiction 2019) Jestem miłością I i II (KCC 2018).

Karolina Szczypek – studentka IV roku reżyserii na Wydziale Reżyserii warszawskiej Akademii Teatralnej. Absolwentka Filologii polskiej na Uniwersytecie Warszawskim. Jej pierwszoroczna etiuda „Tatarak/Marta” na podstawie opowiadania Jarosława Iwaszkiewicza „Tatarak” oraz dzienników tego samego autora została pokazana na wielu festiwalach, m.in.: Opolskich Konfrontacjach Teatralnych, International Theatre School Festival w Warszawie, Forum Młodej Reżyserii w Krakowie. Brała udział w programie stypendialnym dla dramaturgów w Instytucie Adama Mickiewicza w Warszawie. Przygotowywała czytania performatywne m.in. w: Teatrze Dramatycznym w Wałbrzychu, Teatrze Wybrzeże w Gdańsku, Teatrze im. J. Kochanowskiego w Opolu. Stale współpracuje z Fundacją Jazdaa Polska zajmującą się popularyzacją działań z pogranicza teatru, tańca oraz sztuk performatywnych. Asystowała Ewelinie Marciniak przy spektaklach: „Śmierć i dziewczyna”, „Leni Riefenstahl. Epizody niepamięci” oraz „Księgi Jakubowe”. Ostatnio odbywała asystenturę przy spektaklu Krystiana Lupy „Capri. Wyspa uciekinierów” w Teatrze Powszechnym w Warszawie. W lipcu 2019 roku zakończyła wielomiesięczną pracę badawczo-artystyczną ze Stowarzyszeniem Sztuka Nowa, której osią tematyczną były trzy zagadnienia: ekologia, technologia oraz społeczeństwo. Finałem projektu był szereg pokazów performatywnych o charakterze site-specific.

Laboratorium Nowego Teatru: NABÓR DO 2. EDYCJI PROGRAMU!

Studiujesz reżyserię, dramaturgię lub choreografię? Jesteś absolwentem / absolwentką wyżej wymienionych kierunków? Masz projekt artystyczny, który chcesz zrealizować? Chcesz wziąć udział w rozbudowanym cyklu warsztatów mistrzowskich? Projekt LABORATORIUM NOWEGO TEATRU stworzyliśmy z myślą o Tobie.

Zgłoś swój projekt artystyczny.

Rozwijaj projekt przy wsparciu wybitnych polskich artystów (mentorzy wybrani zostaną wspólnie z uczestnikami Laboratorium)

Weź udział w cyklu warsztatów mistrzowskich, prowadzonych m.in. przez Danielę Nicolò i Enrica Casagrande (MOTUS).

Wyjedź z nami do Paryża, Monachium i Brukseli (weź udział w festiwalach, spotkaniach z artystami i kuratorami festiwali).

Zrealizuj na scenie Teatru Nowego w Krakowie swój projekt artystyczny, na który otrzymasz budżet w wysokości 23.000 zł.

LABORATORIUM NOWEGO TEATRU to projekt artystyczny Stowarzyszenia Teatr Nowy w Krakowie, którego celem jest zagwarantowanie młodym twórcom teatru możliwości kształcenia się pod opieką wybitnych artystów.

Celem LABORATORIUM NOWEGO TEATRU jest stworzenie młodym artystom szansy na realizację własnych projektów artystycznych.

LABORATORIUM NOWEGO TEATRU, to trwająca 12 miesięcy (listopad 2019 – listopad 2020) praca nad realizacją Twojego projektu artystycznego. Zanim jednak rozpoczniesz pracę nad spektaklem, weźmiesz udział w cyklu warsztatów, masterklasów i Obozów Teatralnych, które pozwolą Ci skonfrontować Twoje pomysły i założenia z twórczością innych artystów, zarówno polskich, jak i zagranicznych.

LABORATORIUM NOWEGO TEATRU to projekt, który daje Ci wolność i pełną swobodę w realizacji Twoich projektów artystycznych.

Termin nadsyłania zgłoszeń upływa 25 października 2019

Spotkanie z wybranymi Kandydatkami i Kandydatami: 5-6 listopada 2019

Informacja o zakwalifikowaniu do udziału w projekcie: 8 listopada 2019

Warsztaty mistrzowskie: grudzień 2019 – czerwiec 2020

Obozy Teatralne: listopad 2019 – czerwiec 202o

Realizacja projektów artystycznych: czerwiec 2020 – listopad 2020

Więcej informacji: tomasz.teatrnowy@gmail.com , tel. +48 505060196

Udział w programie jest całkowicie bezpłatny. Do udziału w programie zakwalifikowane zostaną maksymalnie 3 osoby. Do udziału w Programie aplikować mogą osoby, które w momencie składania wniosku studiują na wyższych uczelni teatralnych działających na terenie Polski, w tym zwłaszcza studenci i studentki reżyserii, dramaturgii, choreografii, aktorstwa. Do udziału w Programie aplikować mogą także absolwenci i absolwentki w/w kierunków, którzy ukończyli studia nie później niż przed dwoma laty.

Szczegóły dotyczące Laboratorium w Regulaminie ➡️ Laboratorium Nowego Teatru_regulamin_2edycja

Formularz zgłoszeniowy➡️ LNT_2edycja_FORMULARZ

Projekt dofinansowano ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury oraz Goethe Instytutu.

Laboratorium Nowego Teatru: recenzje spektakli

„[w „Powstaniu”] Obserwujemy świat, który się zacina. Migawki z minionego świata, w którym kiedyś żyli bohaterowie, powracające wciąż na nowo, mieszające się ze sobą w rozmaite, najdziwniejsze, czasem dalekie od sensu konfiguracje. Sen, który jeszcze przed chwilą był przyjemnym relaksem, ugina się pod ciężarem wspomnień. Ten spektakl ma niezwykle intrygujący punkt wyjścia. Bardzo sugestywnie oddano świat na granicy między życiem a śmiercią, świadomością a nieświadomością, bielą i czernią. Na szczególne komplementy zasługuje scenografka tego przedsięwzięcia – Iga Koclęga – która w niezwykły sposób odmieniła salę teatru. Zmieniła ją w tonącą w bieli przestrzeń, majaczącą w obłokach podświadomości, gdzieś na granicy rzeczywistości. Poetycka i oddziałująca scenografia.”

Łukasz Gazur, „Dziennika Polski” nr 185/2019

„Przedstawienie zaskakuje od początku. Widzowie wchodzą w niesamowitą śnieżnobiałą przestrzeń, projektu Igi Koclęgi, przywodzącą na myśl kosmiczną pustkę, albo wnętrze ludzkiego ciała. A potem rozsiadają się wygodnie na miękkich, przypominających obłoki poduszkach i wspólnie z ubranymi w eleganckie białe sukienki aktorkami pogrążają się w błogiej pustce, wypełnionej hipnotyzującą muzyką Marcina Alberta Steczkowskiego. Akurat gdy zaczynamy zadawać sobie pytanie, o co właściwie chodzi- aktorki ożywają, aby odegrać kilka zaledwie scen z dramatu Czechowa. Tłem dla olśniewających, choć dobrze już znanych dialogów o śmierci Ojca i powrocie do Moskwy, są zapisy rozmów z pacjentami warszawskiego hospicjum, które odwiedzali realizatorzy spektaklu. Zwyczajne rozmowy o codziennych drobiazgach lęku przed odchodzeniem, snach i wspomnieniach. Te dwie narracje składają się w krótką (nieco ponad godzinną), acz poruszającą opowieść o tym, co w życiu naprawdę ważne.

„Powstanie” jest w gruncie rzeczy dziwnym, parateatralnym przeżyciem. Bez wątpienia warto tego doświadczyć.”

Michał Centkowski, „Newsweek” nr 30/2019

„Świat widziany oczami człowieka wchodzącego w dorosłość przestaje być czarno-biały, dotychczasowe prawdy i zależności, którymi się kierował, zostają poddane pod wątpliwość. Dom nie jest już idylliczną ostoją, dostrzega się wyraźniej postawy bliskich, pojawiają się konflikty. Dojrzewające ciało z dziecinnej obojętności zaczyna przeradzać się w obiekt seksualnych fantazji, nie zawsze jest to przyjemne. Rodzą się spory pomiędzy myśleniem konserwatywnym a postępowym. Widzimy, jaki wpływ na późniejsze życie i obrany na nie scenariusz ma czas dorastania. Warto wysłuchać myśli kłębiących się w młodzieńczych głowach i powtórzyć za tytułem: „to oni są przyszłością”. Spektakl Skrzywanka jest potrzebnym głosem młodości, bo często jest ona marginalizowana i nie traktowana poważnie przez dorosłych. Reżyser dał się jej wykrzyczeć, pokazał świat osób wchodzących w dorosłość jako pełen sprzeczności, polemizujący z otoczeniem oraz samym sobą.”

Paweł Kluszczyński, „Nowa siła krytyczna”

„Strategia ujawniania konfliktów światopoglądowych stopniowo utrwala opozycję między dziewczynami i Człowiekiem, Którego Nie Ma. One popierają związki partnerskie, krytykują homofobię i seksizm, sprzeciwiają się normatywnym oczekiwaniom wobec młodych kobiet. On rozstrzyga o tym, co należy uznawać za „normalne”, wyraża niechęć wobec par homoseksualnych publicznie okazujących sobie czułość i kobiet, które „pokazują cycki na Instagramie”. Konflikt między dziewczynami i chłopcem zostaje dodatkowo wzmocniony w sferze symbolicznej, gdzie tworzy się opozycja między „kobiecym” i „męskim”. Na scenie umieszczono totem zaprojektowany przez Aleksandra Prowalińskiego, którego ornamenty nawiązują do kształtu piersi, budząc skojarzenia z przedstawieniami kobiecych bóstw. W prześmiewczej scenie oddania czci Wielkiemu Stwórcy Staremu Dziadowi, będącemu figuracją patriarchalnej przemocy wobec kobiecego ciała, performerki składają lampy pod totemem bogini. W finale, po rytuale „wyojcowienia”, słyszymy rejestrację czułej rozmowy Mistrzyni Ucieczek z mamą. Figurę ojca, wiązaną z przemocą, zastępuje afirmowana figura matki.”

Anna Majewska, „Dialog”

„W ostatniej scenie aktorzy przebierają się w stroje kąpielowe, zakładają czepki, nadmuchują rękawki do pływania i w całym rynsztunku opuszczają salę. Na tylnej ścianie sceny wyświetlona zostaje projekcja multimedialna (Piotr Łuksza), w której ubrani w stroje pływackie bohaterowie wesoło dryfują w przestrzeni kosmicznej, nie wiadomo dokąd i w jakim celu, by finalnie eksplodować. Gasną światła, kończy się spektakl i powracamy do rzeczywistości, w której jako społeczeństwo nadal nie odrobiliśmy lekcji z empatii. Wielka szkoda, bo umiejętność współodczuwania mogłaby pomóc zapobiec wielu mniejszym i większym życiowym eksplozjom.”

Agata Łukaszuk, teatrdlawszystkich

„Nocni Pływacy w Teatrze Nowym Proxima to ważny głos w dyskusji nad tym, jacy jesteśmy dla siebie i innych. W czasach gdy przez wszystkie przypadki odmienia się takie słowa jak „wspólnota” czy „narodowa jedność” brak systemowego rozwiązania dla tych, którzy są gdzieś poza ustalonymi granicami, dryfują w sobie tylko znanym kierunku. Słodko-gorzkie zakończenie spektaklu, podczas którego sceniczni outsiderzy lewitują uśmiechnięci w przestrzeni kosmicznej, przypomina o jak najbardziej przyziemnych problemach, z którymi prędzej czy później będziemy musieli się zmierzyć jako społeczeństwo, jako państwo, po prostu jako ludzie.”

Piotr Gaszczyński, teatrdlawszystkich

Laboratorium Nowego Teatru: Jakub Skrzywanek w Rumunii

W 2020 roku Jakub Skrzywanek będzie miał swój zagraniczny debiut. Skrzywanek otrzymał zaproszenie do zrealizowania swojego spektaklu w Teatrul Tineretului w Piatra Neamt. Gianina Carbunariu, rumuńska dramatopisarka, reżyserka i dyrektorka teatru w Piatra Neamt miała okazję poznać Skrzywanka w trakcie masterklasów realizowanych w Krakowie w ramach Laboratorium Nowego Teatru.

Laboratorium Nowego Teatru na Festiwalu Boska Komedia

W dniach 6-15 grudnia trwa w Krakowie 12. edycja Festiwalu Boska Komedia. W sekcji Paradiso, której celem jest prezentacja najciekawszych spektakli stworzonych przez młodych polskich artystów znalazły się dwie produkcje powstałe w ramach Laboratorium Nowego Teatru: „To my jesteśmy przyszłością!” w reżyserii Jakuba Skrzywanka oraz „Opportunity” w reżyserii Agaty Koszulińskiej.

Obydwa spektakle pokażemy 12 grudnia:

godz. 16.00, „To my jesteśmy przyszłością!”, Teatr Nowy Proxima, ul. Krakowska 41

godz. 17:30, „Opportunity„, Małopolski Ogród Sztuki, ul. Rajska

wstęp na spektakl jest wolny; obowiązuje rezerwacja miejsc: bilety@boskakomedia.pl

11 grudnia, również w programie festiwalu Boska Komedia odbyło się spotkanie pt. „Czy artyści potrzebują alternatywnych form edukacji”. W debacie, w trakcie której mieliśmy okazję zaprezentować specyfikę programu Laboratorium Nowego Teatru udział wzięli: Radek Stępień, Iga Gańczarczyk, Jakub Skrzywanek i Tomasz Kireńczuk. Debatę poprowadził Jacek Cieślak

Pokaz specjalny „Powstania” Marty Malinowskiej

Zapraszamy na specjalny pokaz „Powstania” Marty Malinowskiej, który odbędzie się 9 grudnia 2019 roku w Domu Pomocy Społecznej przy ul. Krakowskiej 55. Spektakl zaprezentowany zostanie dla rezydentów DPS a także dla maksymalnie 20-osobowej grupy widzów z zewnątrz.

Wstęp na spektakl jest bezpłatny. Obowiązuje wcześniejsza rezerwacja miejsc: tomasz.teatrnowy@gmail.com

Laboratorium Nowego Teatru: „Nocni pływacy” Pameli Leończyk

spektakl inspirowany tekstem Jose Manuela Mory, w tłumaczeniu Kingi Kowalskiej, reżyseria: Pamela Leończyk, scenografia: Wiktoria Grzybowska, muzyka: Panilas / Magdalena Sowul, projekcje: Piotr Łuksza, obsada: Sylwia Boroń, Maciej Hanczewski, Karol Kadłubiec, Adrian Koszewski, Aleksandra Matilingiewicz

W basenie o zmroku spotyka się grupa ludzi. Wszyscy są na swój sposób wykluczeni, nieprzystający, niewygodni, naznaczeni. Tutaj szukają schronienia. Swojego bezpiecznego miejsca. Wspólnie robią zwykłe rzeczy: jedzą, śpią, rozmawiają, kłócą się i kochają. Każdy na swój pokraczny sposób. Czas rozciąga się i nie jesteśmy pewni jak długo trwa ta pozornie idylliczna izolacja. Nikt tutaj nie wierzy w zmianę, w tolerancyjne, bezpieczne społeczeństwo, gotowe przyjąć ich z powrotem. Jedynym wyjściem wydaje się kolektywny akt złożenia ofiary z siebie. A zbiorowa śmierć nie jest przecież tak dotkliwa jak samotne życie.

Punktem wyjścia do pracy był dramat Jose Manuela Mory pt. „Nocni Pływacy”. Proces prób rozpoczęliśmy od 24-godzinnego spotkania, które określiło kierunek pracy oraz jego specyfikę. Stworzyliśmy sytuację wyimaginowanej wspólnoty, która przygotowuje się do zbiorowego samobójstwa. Jej członkowie biorą udział w serii rytuałów, mających przygotować ich do śmierci. Przez 24 godziny aktorzy, aktorki, scenografka, kompozytorka, montażysta oraz reżyserka planowali swój pogrzeb. Proces był rejestrowany, a powstałe materiały wykorzystaliśmy w spektaklu.

Zadajemy sobie pytanie o istotę mechanizmów wykluczania i ich konsekwencje. Czy wspólnota, w której nie ma przemocy jest możliwa? Czy musimy żyć w społeczeństwie, w której wybawieniem wobec odrzucenia jest samobójstwo?

Premiera spektaklu: 8, 9 i 10 listopada 2019, godz. 19:15, wstęp na spektakl jest wolny; rezerwacja miejsc: rezerwacje@teatrnowy.com.pl

Pokazom spektakli powstałych w ramach Laboratorium Nowego Teatru towarzyszy akcja charytatywna na rzecz bezdomnych zwierząt. Bezpłatne bilety na spektakle można otrzymać w Teatrze w zamian za karmę dla bezdomnych zwierząt.

Produkcja spektaklu została dofinansowana ze środków Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie.

Laboratorium Nowego Teatru: „To my jesteśmy przyszłością!” Jakuba Skrzywanka

Reżyseria: Jakub Skrzywanek, asystentka reżysera: Kalina Dębska, reżyseria światła i aranżacja przestrzeni: Aleksandr Provaliński, muzyka: Karol Nepelski, obsada: Patrycja Andrychowicz, Jessica Flakowicz, Agnieszka Wójcik, Eryk Kubler

Spektakl „To my jesteśmy przyszłością!” to teatralna utopia, na potrzeby której powołaliśmy wspólnotę osób w wieku 14-18 lat. Kim oni są? To już nie dzieci, ale jeszcze nie dorośli – młodzież, choć jak sami mówią: „nie chcemy być tak nazywani”. W ramach projektu „To my jesteśmy przyszłością!” Patrycja, Jessica, Agnieszka i Eryk próbują „uczłowieczyć młodość” i powiedzieć: „ZOBACZCIE NAS!”, chcą pokazać, że są grupą, która albo w debacie publicznej jest pomijana, albo, jeśli w ogóle się o niej mówi, to bez uwzględniania ich głosu. Nie inaczej jest zresztą w obszarze sztuki, w której nie posiadają swojej przestrzeni, będąc grupą najbardziej pomijaną także przez twórców.

Przez rok pracy w Laboratorium Nowego Teatru Kuba Skrzywanek spotykał się z kilkudziesięcioma młodymi ludźmi, z którymi nie tylko rozmawiał o teraźniejszości, ale przede wszystkim fantazjował o przyszłości. Do pracy nad spektaklem Skrzywanek zaprosił cztery osoby. Przyszła Pani Prezydent, Mistrzyni Ucieczek, Fanka K-Popu i Człowiek, którego nie ma, wspólnie opowiadają o świecie przyszłości, w którym nie ma ojców, jest za to kara śmierci. Gdzie nadal nie wiadomo czym jest norma i kto powinien o niej decydować, za to pewnym jest, że wszystkim doskwiera samotność i są ofiarami przemocy, głównie sprowokowanej własną odmiennością.

W efekcie tego spotkania powstał spektakl-hybryda: teatr dokumentalny, w którym indywidualne historie i osobiste przeżycia, przenikają się z fantazyjnymi wyobrażeniami przyszłości, marzeniami oraz komentującymi teraźniejszość hejt speachami. Czego chcą bohaterowie spektaklu? Przede wszystkim chcą przeciwstawić się przemocy i konieczności decydowania o sobie tu i teraz. Mówią: „nie ma dorosłych, nie ma też młodzieży – wszyscy jesteśmy ludźmi!”. Próbując mówić jednym głosem, ciągle mówią innymi, snują inne wyobrażenia swojej przyszłości, która będzie również naszą przyszłością.

Premiera: 19 i 20 października 2019, wstęp na spektakl jest wolny; rezerwacja miejsc: rezerwacje@teatrnowy.com.pl

Laboratorium Nowego Teatru: „Opportunity” Agaty Koszulińskiej

Reżyseria: Agata Koszulińska, współpraca dramaturgiczna: Amadeusz Nosal, scenografia: Joanna Załęska, obsada: Magdalena Kaczmarek, Mateusz Korsak, Bartosz Mikulak, Maja Szopa

Łazik Marsjański Opportunity po 15 latach misji, zaplanowanej pierwotnie na 90 dni, wysłał ostatni komunikat – My battery is low and it’s getting dark.

Oppy przebyła długą, trudną drogę na nieprzyjaznej, piaszczystej planecie, wiele tysięcy kilometrów od domu. Była wytrwała: przebyła pierwszy marsjański maraton; przetrwała wiele przeciwności losu i spełniła wszystkie pokładane w niej nadzieje; pokazała ludziom to czego jeszcze nigdy nie widzieli. Wielokrotnie wychodziła cało z opresji, wydostała się nawet z Czyśćcowej Wydmy. Przeżyła też wiele burz piaskowych, ale ta ostatnia dla wiekowego łazika okazała się zbyt silna. Na Marsie zapanowała ciemność, baterie słabły.

Ludzie zaczęli wysyłać do niej kartki: „May the force by with you”, „Rover call home”. Prawie 9 tysięcy wyrazów uznania i wsparcia. NASA również intensywnie próbuje nawiązać łączność. Druga strona milczy. Mijają tygodnie, miesiące. Szanse maleją.

Na Marsie trzeba radzić sobie samemu i umiera się też samotnie. Nieważne jakie masz zasługi, tak to po prostu jest, nie przewidywano innego zakończenia. Najdzielniejszy łazik w historii już się nie obudził. 13 lutego 2019 roku NASA ogłosiła koniec misji.

My battery is low and it’s getting dark.

To prośba.

To groźba.

To ostrzeżenie.

To przepowiednia, która zawsze się spełni.

Premiera spektaklu: 5 i 6 października 2019, godz. 19:15, wstęp na spektakl jest wolny; rezerwacja miejsc: rezerwacje@teatrnowy.com.pl

Produkcja spektaklu została dofinansowana ze środków Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie.

Laboratorium Nowego Teatru: „Powstanie” w reżyserii Marty Malinowskiej

„Powstanie”, reżyseria: Marta Malinowska; obsada: Katarzyna Kucharska, Maria Patykiewicz, Aleksandra Padzikowska; scenografia: Iga Koclęga; muzyka: Marcin Albert Steczkowski; wideo: Jarosław Paczyński, Maciej Rożek; konsultacje psychologiczne: Olga Katarzyna Libich; światło: Wojciech Kiwacz; produkcja: Artur Świetny, Grzegorz Janeczek; premiera: 6 i 7 lipca 2019, Teatr Nowy Proxima w Krakowie, www.teatrnowy.com.pl

Przygotowując „Powstanie”, od kwietnia 2019 roku całym zespołem (aktorki, scenografka i reżyserka) chodziłyśmy do stacjonarnego hospicjum Caritas w Warszawie. Każda z nas nawiązała relację z jednym z mieszkańców. Przez kilka miesięcy poznawaliśmy się, uczyliśmy się od siebie, rozmawialiśmy o śmierci, a często po prostu byliśmy razem.

Punktem wyjścia było poznanie snów osób umierających. W miarę upływu czasu te sny zaczęły się coraz bardziej intensywnie pojawiać. Okazało się, że nie tylko sny śnione w nocy, ale i w dzień, wizje, tajemnicze spotkania są bardzo cenne w naszych poszukiwaniach. Nasze założenia na temat śmierci i procesu umierania szybko się weryfikowały. Ostatecznie pozostawało nam tylko się poddać i odpuścić jakiekolwiek założenia. I tak też to wygląda często w procesie umierania: pozostaje tylko poddać się i dać się prowadzić nieznanemu. Temu spotkaniu towarzyszy lęk, zmusza ono do konfrontacji z naszymi ograniczeniami i oczekiwaniami, ale to droga bez kompromisów i negocjacji. Każda z nas mogła podczas tych spotkań i towarzyszenia w procesie umierania zetknąć się z tym osobiście, na swój sposób przeżyć i przełożyć na spektakl.

W spektaklu pojawiają się sny, cytaty, piosenki, dźwięki, które towarzyszą lub towarzyszyły naszym przyjaciołom z warszawskiego hospicjum w momencie odchodzenia. Nie ma tu ich historii.

Maria Patykiewicz i pan Jan: Gdy poznałam pana Jana, był w hospicjum czwarty miesiąc. Nie wstaje samodzielnie z łóżka, wymaga karmienia i mówienie jest dla niego sporym wysiłkiem. Dzięki niemu zmierzyłam się z tematem relacji. Jak to jest, nawiązywać z kimś bliską relację bez żadnej ściemy, w całkowitej prawdzie, jak bardzo piękne a zarazem trudne to jest. To doprowadziło mnie do kolejnych odkryć i poszukiwań: na czym buduję swoją wartość? Swoją tożsamość? Te pytania zapoczątkowały lawinę zmian i przewartościowań.

Aleksandra Padzikowska i pani Wiesia: Panią Wiesię poznałam w marcu w hospicjum, była tam dopiero od dwóch tygodni. Rozmawiałyśmy o wszystkim, o miłości i o śmierci, o jej i mojej biografii. Od początku słyszała w swojej głowie piosenki, których nikt inny nie słyszał. Powiedziała do mnie: „Idź tam, gdzie śpiewają, może znajdziesz tam chłopaka z serca. Chciałabym”. Nauczyła mnie, że zawsze na początku i na końcu naszej drogi zostaje słowo „miłość”. O tym była nasza relacja. O miłości.

Katarzyna Kucharska i pan Jan: Z panem Janem zobaczyłam się pierwszy raz 2 kwietnia 2019 roku. Od tego czasu spotkaliśmy się 15 razy. Pan Jan jest bardzo konkretny – prowadzi statystki, lubi wypełniać ankiety. W naszych spotkaniach najważniejszy był oddech i uśmiech. Spotkaliśmy się, by wzajemnie nauczyć się odpuszczania.

Marta Malinowska i Pan Mieczysław: Pan Mieczysław jest w hospicjum prawie trzy lata. Umarło przy nim w tym czasie około stu osób. Nie może samodzielnie się poruszać, mówić ani jeść. Porozumiewaliśmy się za pomocą tablicy. Jest bardzo dowcipny, inteligentny i serdeczny. Uwielbia kawę i czekoladę, a choć nie może przełykać, to znajduje różne sposoby, żeby mieć z nimi jakiś kontakt. Pan Mieczysław śni o chodzeniu i rozwodzie. Jak się ostatnio żegnaliśmy, powiedział, że postanowił żyć.

Premiera spektaklu: 6 i 7 lipca 2019, godz. 19:15, wstęp na spektakl jest wolny; rezerwacja miejsc: rezerwacje@teatrnowy.com.pl

Produkcja spektaklu została dofinansowana ze środków Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie.

Szczególne podziękowania dla Hospicjum Caritas w Warszawie: Pani Grażyny oraz podopiecznych: Pani Janiny, Pani Emilii, Pani Wiesławy, Pana Jana, Pana Mieczysława i Pana Jana. Dziękujemy również za wspólne muzykowanie mieszkańcom Domu Opieki Społecznej przy ul. Krakowskiej 55.

Laboratorium Nowego Teatru: próby do spektaklu „Powstanie” w reżyserii Marty Malinowskiej

Laboratorium Nowego Teatru: masterklasy z Jensem Hillje

Laboratorium Nowego Teatru: Obóz Teatralny w Wiedniu i Brukseli

Laboratorium Nowego Teatru: Obóz Teatralny w Wiedniu

Laboratorium Nowego Teatru: masterklasy z Camille Louis

Laboratorium Nowego Teatru: warsztaty mentoringowe z Tomaszem Bazanem (kontynuacja)

Laboratorium Nowego Teatru: Obóz Teatralny w Monachium

Laboratorium Nowego Teatru: masterklasy z Gianiną Carbunariu (kontynuacja)

Laboratorium Nowego Teatru: warsztaty z Tomaszem Bazanem

Laboratorium Nowego Teatru: masterklasy z Gianiną Carbunariu

Laboratorium Nowego Teatru: masterklasy z Camille Louise

Laboratorium Nowego Teatru: warsztaty z Katarzyną Kozyrą

Laboratorium Nowego Teatru: masterklasy z Antoniem Araujo

Laboratorium Nowego Teatru: Obóz Teatralny w Paryżu

Laboratorium Nowego Teatru: Projekty

AGATA KOSZULIŃSKA

Nie pokażemy wam niczego,
czego nie moglibyście zobaczyć w Internecie

Wyobraźmy sobie świat, w którym każdy może spełnić swoje marzenia, zrealizować każdą zachciankę. Zatrzymajmy się w tym świecie na chwilę w miejscu, w którym Kurt Cobain ma swój nielimitowany, niecenzurowany program w telewizji publicznej. Jest to Pierwsza Publiczna Telewizja Psychodeliczna.

Jaki byłby to program? A co za tym idzie, jaki byłby to świat? Bo przecież telewizja i Internet kształtują gusta, wyznaczają tematy, ramy, problemy, dyskursy, estetyki. Można by powiedzieć – stwarzają świat, taki, jakim go znamy.

Jeżeli Latający Cyrk Monty Pythona jest reżyserowany przez Lyncha, który do pomocy wziął sobie La Chapelle’a, a wszystko prowadzi Houellebecq to jesteśmy już blisko.

Oczywiście Kurt Cobain nie żyje. Klub 27. Wiemy. Ale zostawił zapiski, instrukcje obsługi, klucz do swojego świata.

Skrajnie intymnie, skrajnie idiotycznie, skrajnie surrealistycznie. Cobain nie bierze jeńców, jego wyobraźnia to bomba, która ma zdetonować umysły widzów i umęczoną głowę autora. W naszym programie gwałcenie dzieci to nie jest tabu, miłość nie jest tabu, ani strach przed śmiercią. Właściwie trudno powiedzieć gdzie jest tabu, ale na pewno jest. Ukrywa się. Obejrzyj wszystkie sezony i pomóż nam je namierzyć. Będziemy tropić każde tabu do utraty tchu i zmysłów, a później podkładać kolejne ładunki. Chcemy patrzeć jak płonie świat. Zburzymy go i stworzymy nowy. Wielu tak mówiło, najgorsze, że niektórym się udało. Przejmiemy panowanie bez wychodzenia z domu.

Na tym polega nowa technologia prania mózgu. Niczego nie ukrywamy. Chcemy, żebyś był świadomy tego, że chcemy cię zgwałcić. Będziemy ci o tym przypominać na każdym kroku. I tak naciśniesz play i tak naciśniesz zielony, bo tego chcesz. Możesz wyjść z kina, możesz wyjść z teatru, ale nie możesz wyjść z telewizora. Telewizor jest w tobie.

Ulubiona kreskówka? Ulubiony program? Ulubiony program kulinarny? Serwis informacyjny? Program pornograficzny?

Jesteśmy z Tobą! Też nie mamy telewizora,… ale to nie pomaga.
No dobrze, można by powiedzieć: „Bardzo ciekawa historia, tylko po co mi ją kurwa opowiadasz?” Otóż,…

…jesteśmy wulgarni i agresywni, kiedy się boimy. Zalewamy was potokiem słów bez pokrycia, czyli chcemy powiedzieć nie mniej, nie więcej tylko „dajcie mi człowieka”. Cobain nie wiedział kim jest. Składał siebie za każdym razem na nowo, ze strzępków, odłamków kultury. Już jako dziecko nie mówił swoimi słowami tylko zdaniami z kreskówek. Zasłaniał się innymi postaciami, przy czym udało mu się stworzyć wyjątkowy i niepowtarzalny styl. Czyli mimo tej całej negacji Cobain istnieje. Suma kopi daje oryginał. Przyjrzyjmy mu się.

Wejście do tego świata, do naszego programu to zatopienie się w wyobraźni i wrażliwości człowieka nadwrażliwego, pewnie neurotycznego i znerwicowanego, a na pewno wkurzonego. Muzyka, poety, grafomana, mitomana, autora komiksów, rysunków, karykatur, prowokatora o wielu twarzach. Spotkacie tam również Courtney Love; jedyną osobę, której udało się wskoczyć do jego bajki.

Takiej telewizji jeszcze nie widzieliście, chociaż może wam ona dziwnie przypominać wszystko inne, co widzieliście. Bo każda telewizja jest szalona, a nasza nie będzie wcale bardziej, nie mamy takiej ambicji. Będzie po prostu trochę inaczej. Potrzebujecie tego, uwierzcie. To będzie trucizna, która działa jak szczepionka. Bo Odra to jeszcze nic, trawią nas gorsze choroby.

Spektakl będzie się składał z części zupełnie do siebie nieprzystających, losowo wybranych i tworzących absolutnie spójną, dramaturgicznie ustrukturyzowaną całość. Jesteśmy jak nasz bohater – plujemy na kapitalizm i dzwonimy do MTV z pretensjami, że od godziny nie leciał żaden nasz teledysk.

Będzie muzyka na żywo i muzyka z playbacku. Aktorzy żywi i aktorzy z playbacku – z tektury i plastiku, a może nawet z pikseli. Scenografia śmieciowa (no bo jaka?) – to jest studio telewizyjne, to jest dom Wielkiego Brata, to jest scena Waszego teatru, miejsce zarządzania światem, miejsce stworzenia świata. A perwersja polega na tym, że wszystko, nawet najbardziej intymna notatka, jest z założenia publiczna.

Posttelewizja, postinternet, postprawda, postmodernizm, postdramatyzm, postteatr, postsens. Dobra, dosyć tego!
Wracamy do Ameryki lat 90.

I co tam znajdujemy?… To samo! Tylko lepsze. To są źródła wszelkiego zła. Tam jest prawda, niewinność i Beverly Hills. Smells Like Teen Spirit to rok mojego urodzenia i smak mojego dzieciństwa. Back to the roots! Tylko taką telewizję chcemy oglądać! Tylko taki świat chcemy przeżywać.

Oczywiście wszystko nam się pomieszało. Dzisiaj telewizja jest On Demand! Nie jesteśmy już niewolnikami. Wybieramy, żądamy, nagrywamy, zapominamy obejrzeć. Skrzynka jest zapchana, ale wszystko jest pod kontrolą!

To na co liczymy, to to, że po przekopaniu się przez ten bajzel spotkamy człowieka i spojrzymy mu w twarz, bo choćby nie wiem jak się zasłaniał, mamy jego zapiski. Jak powiedział Tadeusz Konwicki, „Można się obawiać, że taki literat cały czas kreuje siebie, nie jest szczery. Otóż moim zdaniem każdy piszący, chce czy nie chce, całą prawdę o sobie powie.” A co wydaje się najbardziej kuszące, w tym wypadku chyba nie tylko o sobie.

MARTA MALINOWSKA

Opowieści na dobranoc

Spektakl opowiada o stanie świadomosci w którym znajdują się osoby tuż przed śmiercią. Bezpośrednią inspiracją są sny osób umierających. Przez 3 tygodnie zespół aktorski i reżyserka będą w hospicjum zbierać sny i marzenia pacjentów. To, co nas interesuje to sny i historie, które pochodzą już z innej rzeczywistości, często odrzucane przez rodziny i opiekunów osób umierających. Często osoby w tym stanie traktuje się jak dzieci, nie poważnie, z przymrużeniem oka. Według mnie te opowieści są dla nas nie zrozumiałe, bo są często z pomiędzy światów, maja inną logikę od naszej, ale to nie znaczy ze jej nie mają. Co by było gdyby te sny i marzenia naprwdę usłyszeć i potraktować poważnie, gdyby na moment odłożyć nasz dość sztywny racjonalny umysł i zaufać tym historiom, odkryć ich nieoczywisty sens.

Podczas tych 3 tygodni spotykam się z zespołem aktorskim i opowiadamy sobie te sny i pracujemy z nimi. Chcę wykorzystać w pracy nad tekstem metody Psychologii Zorientowanej na Proces, którymi często posiłkuję się w pracy nad spektaklami. Psychologia procesu daje bardzo głębokie narzędzia do pracy z odmiennymi stanami świadomości i pozwala bez oceniania odkrywać nowe znaczenia usłyszanych historii. W ciagu tych 3 tygodni planuję przeprowadzić warsztaty z aktorami pod czas których stworzymy naszą historię zainspirowaną doświadczeniami z hospicjum. Naszym celem n zabranie widza w zmysłową podróż w odległe rzeczywistości i rejony świadomości osób umierających. Chcemy to zrobić poprzez głównie prace z ciałem, dźwiękiem i przestrzenią działająca zmysłowo na widza.

W pracy nad projektem „ Opowieści na dobranoc” najważniejsza jest odwaga całego zespołu by zmierzyć się z najtrudniejsza rzeczą jaka jest do zaakceptowania czyli śmiercią. Odwaga by spotkać się ze swoim lękiem przed śmiercią i pójść dalej, by naprawdę usłyszeć te historie i wnieść troche świadomości w ten temat . Kultura znajduje wiele sposobów na mówienie o śmierci, oswajania jej czy wypieranie, jednak to co nas interesuje to bardzo osobiste i jednostkowe doświadczenie.

JAKUB SKRZYWANEK

To my jesteśmy przyszłością!

Projekt „To my jesteśmy przyszłością!” jest próbą stworzenia spektaklu „przyszłości”, w której doświadczeni twórcy teatralni w spotkaniu z wyłonioną dziecięcą grupą ekspercko-performatywną w wieku 9-12 lat będą starali się wspólnie odpowiedzieć na pytanie; jakie tematy dziś są najważniejsze w konsekwencji rozmyślania o przyszłości, a także jaki język teatralny należy stworzyć, aby o nich opowiedzieć.

To co wydaje mi się najważniejsze to oddanie przestrzeni dzieciom, które w teatrze profesjonalnym/instytucjonalnym są sprowadzane do roli odbiorców, lub opowiadających historie dorosłych, kierowane do nich samych lub do własnych rówieśników. Myślę o spektaklu międzypokoleniowego, nie chcę kierować go do żadnej konkretniej grupy, odwrócić tylko przyjęte tradycyjnie schematy, nie dorośli dla dzieci, nie dzieci dla dzieci, interesuje mnie spotkanie dzieci, młodzież, dorosłych w celu stworzenia spektaklu dla wszystkich.

To co jest istotne, to stawka spektaklu, mogłoby się wydawać utopijna i naiwna wiara w to, że wyłoniona przez nas grupa dzieci (naszych ekspertów – performerów) jest w stanie przy otrzymaniu całkowitej wolności od nas (realizatorów) i potem odpowiednich narzędzi, stworzyć nową, własną podmiotową narrację i język teatralny – wolny od znanych nam kategorii, uprzedzeń, czy kapitału kulturowego, którym my – dorośli, jesteśmy spaczeni.

Tematem spektaklu „To my jesteśmy przyszłością!” jest, w momencie startu projektu, stworzenie spektaklu „przyszłości”, te przyszłość rozumiem tu na conajmniej kilku poziomach. Na początku, w ramach powołanej grupy wspólnie będziemy się starać określić najbardziej palące dziś tematy, które trzeba wyłonić w kontekście rozmowy o przyszłości. Dalej to właśnie nasza grupa po wybraniu tematów będzie decydować także o tym, w jaki sposób, używając jakich gestów, typów narracji i narzędzi inscenizacyjnych o nich opowiadać, w skrócie, to oni (my) w połączeniu tych elementów będziemy starali się wytworzyć język teatralny, który w naturalny sposób, również przez wiek naszych ekspertów, może okazać się teatralnym językiem przyszłości, aby to zrobić bardzo ważne będzie wypracowanie metod pracy nad spektaklem, gdzie będzie to jednak, mimo różnic wieku, praca absolutnie kolektywna i tworząca, co bardzo dla mnie ważne, chwilową nawet wspólnotę. Wypracowywanie tych technik też oczywiście jest dla mnie tematem samym w sobie. Do projektu, poza grupą warsztatową chciałbym zaprosić pedagoga teatru, z którym wspólnie pracowalibyśmy nad częścią warsztatową, oraz dramaturga lub dramaturżkę, która w kolejnym etapie pomagały by w przestrzeni kreowania gotowego scenariusza / schematu dramaturgicznego spektaklu. Chciałbym zaprosić także osoby odpowiedzialne za choreografię, czy scenografię, które pomogły by nam (naszej grupie) w przygotowaniu spektaklu, ich rolę widzę jednak bardziej jako prowadzących warsztaty i dających dzieciom odpowiednie narzędzie do stworzenia własnego spektaklu.

Mam nadzieję, że wspólnota którą powołamy, na równych prawach będzie starała się powołać do życia coś, w co wspólnie uwierzy, małą utopię, którą zarażą siebie nawzajem, a mam nadzieję, że w konsekwencji odbiorców projektu.

PAMELA LEOŃCZYK

„Nocni Pływacy” na podstawie tekstu José Manuela Mory

Grupa ludzi spotkała się w miejskim basenie o zmroku. Stoją bez butów na błyszczącej, od chloru wytartej posadzce. Przybyli tu z różnych powodów.

Samotność.

Sprawdzę siebie.

Potrzeba bliskości.

Uciekam.

Chcę przynależeć.

Przestałam wierzyć w Boga.

Jestem zgubiona. Kocham Jeana G.

Chcę doświadczyć inicjacji seksualnej.

Oszukuję siebie i innych.

Szukam wspólnoty.

Kilka lat temu Jean G. został oskarżony o skłonności do pedofilii, za co został wykluczony ze społeczeństwa i ukarany. To wydarzenie było punktem zwrotnym w jego życiu.

Zacząłem zastanawiać się nad aktem przemocy i śmierci jako jedynymi możliwościami zmiany. Później zostałem pisarzem i założyłem ZAKON Nocnych Pływaków.

Razem stworzą utopię, wspólnotę wykluczonych, w której nie ma podziałów, w której wszyscy są równi, w której panuje szczęście, nie ma samotności.

Stary porządek upadnie.

Odrodzimy się nowi, czyści i spokojni.

Akcja spektaklu dzieje się na basenie miejskim w nocy. Ta noc trwa może kilka godzin, może kilka dni, miesięcy bądź lat. Jakby czas zatrzymał się i otworzył drzwi do przeszłości i przyszłości. Jakby sprawy minione, odbyły się w tej przestrzeni basenu, łaźni, świątyni, przestrzeni sacrum na nowo i znów na nowo. Jest tylko początek i koniec. To, co w środku jest rozciągnięte w czasie i nieuchwytne, jakby zamglone i rozmyte. Czy nam się wszystkim przydarzył jakiś zbiorowy sen, zbiorowa halucynacja? Czy ta noc jedna nam się wydarzyła, czy całe życie tu przepędziliśmy wspólnie? Wszystko się skończy z pierwszym brzaskiem słońca.

Projekt teatralny będzie opierał się na tekście Mory, a dodatkowymi inspiracjami twórczymi, odnośnikami oraz przestrzeniami poszukiwań będą m.in. filmy: „Idioci“ Larsa von Triera, „Fuckforforest“w reżyserii Michała Marczaka, „Meine Keine Familie“ Paula-Juliena Roberta czy „Zaklęcie, które odpędza ciemność“ Bena Riversa oraz Bena Russella.

Laboratorium Nowego Teatru: Artyści

Agata Koszulińska

Poszukuje sensu życia od 1991 r.

Od tego czasu zdążyła zrobić mnóstwo niepotrzebnych rzeczy i kilka absolutnie niezbędnych. Nikt jednak nie jest w stanie stwierdzić, które należą do ktoŕ ej kategorii.

Urodziła się we Wrocławiu, a zaczęła od szkoły aktorskiej w Krakowie. W ramach swoich poszukiwań napisała następnie licencjat w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Wrocławskiego. Praca podejmowała temat życiowego zagubienia i była analizą filmu „Absolwent” Mike’a Nicholsa. Być mozė silne utożsamienie z bohaterem tego działa spowodowało z kolei nie zrobienie dyplomu na Akademii Fotografii i nienapisanie pracy magisterskiej w Instytucie Kultury Polskiej na Uniwersytecie Warszawskim. Niedoszła dysertacja powinna być o apokalipsie w dolinie Muminków. Apokalipsa i tak się zaczęła, wraz z przyjęciem na Wydział Reżyserii Akademii Teatralnej, ponad dwa lata temu i trwa do dziś.

Marta Malinowska

Studiowałam aktorstwo (PWST we Wrocławiu), jestem absolwentką Psychologii Zorientowanej na Proces oraz jestem w trakcie szkolenia Grof Transpersonal Training z psychologii transpersonalnej. Wykorzystuję metody procesowe do głębokiej pracy z aktorami, szczególnie interesuje mnie praca z ciałem. Prowadzę warsztaty oraz wykłady dla aktorów i reżyserów (Mistrzowska Szkoła Wajdy, Drama Point, University of Art in Santa Fe, Theatre Gerard Philipe w Paryżu). W 2017 roku mój egzamin na podstawie „ Pani z morza” został zaproszony na festiwal do Mozarteum do Salzburga oraz na Forum Młodej Reżyserii. W czerwcu 2018 roku zostałam zaproszona do uczestnictwa w miedzynarodowym stażu dla młodych reżyserów w Gérard Philipe de Saint-Denis w Paryżu gdzie pracowałam nad autorskim spektaklem ” Rejected parts od Paris” z międzynarodową obsadą. Do pracy nad spektaklem wykorzystywałam maski oraz narzędzia pracy z procesem. Spektakl został nagrodzony i pokazany w Theatre Gerard Philipe. We wrześniu 2018 roku podczas festiwalu Quartieri dell’arte w Rzymie reżyserowałam „Sen” Luigii Pirandella, spektakl był grany na festiwalu. Spektakl „Przebudzenie”( załączam fragmenty) był prezentowany na Międzynarodowym Festiwalu Teatrów i Kultury Awangardowej Pestka w Jeleniej Górze ,Miedzynarodowym Festiwalu FURORE w Ludvigsburgu ( gdzie zdobył trzy nagrody) oraz Buranteatr w Brnie.

Jakub Skrzywanek

urodzony 25.02.1992 roku we Wrocławiu. Reżyser, autor instalacji performatywnych, student Wydziału Reżyserii Dramatu w Akademii Sztuk Teatralnych (dawnej PWST) w Krakowie. Wcześniej absolwent Filologii Polskiej na Uniwersytecie Wrocławskim. W 2013 roku w ramach stypendium studiował na Uniwersytecie Karola w Pradze. W styczniu 2016 roku oficjalnie zadebiutował spektaklem „Cynkowi chłopcy” zrealizowanym w Teatrze Dramatycznym im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu, za który otrzymał I nagrodę na festiwalu m-Teatr w Koszalinie, oraz Gran Prix za najlepszy debiut na festiwalu Pierwszy Kontakt w Toruniu. Spektakl zdobył także inne nagrody, m.in. nagrodę publiczności, czy za najlepszą kreacje aktorską, był też pokazywany podczas Olimpiady Teatralnej we Wrocławiu. W 2017 roku wyreżyserował spektakl „Kilka sposobów na to jak schudnąć i zostać szczęśliwym. Czyli jak kapitalizm nas tuczy i nie pozwala dojeść” – premiera podczas festiwalu Przeglądu Piosenki Aktorskiej w Teatrze Muzycznym Capitol we Wrocławiu. Jest też reżyserem jednej z części spektaklu Opole/04 w teatrze im. Jana Kochanowskiego. Jako laureat konkursu im. Jana Dormana organizowanego przez Instytut Teatralny wyreżyserował spektakl dla młodzieży „Kiedy mój tata zmienił się w krzak”, premiera 20.09.2017 w Teatrze Dramatycznim im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu, spektakl obecnie grany na scenie wałbrzyskiego teatru, był też pokazywany w ramach projektu „Atlas of Transitions” w Teatrze Powszechnym w Warszawie. Jakub Skrzywanek jest wraz z Justyną Sobczyk współreżryserem „Superspektaklu” przygotowanego w ramach koprodukcji Teatru Powszechnego w Warszawie i Teatru 21, premiera 11.11.2017. W 2018 roku wyreżyserował „Kordiana” w Teatrze Polskim w Poznaniu, w którym m.in. w rolę Kordianki wcieliła się Alex Freiheit (performerka znana z duetu Siksa). Był też autorem dramaturgii w spektaklu „Kobieta zagrożona niskimi świadczeniami emerytalnymi” wyprodukowanym przez Teatr Współczesny w Szczecinie. W sezonie 2018/19 wyreżyserował spektakl „Duchologia Polska” na odstawie tekstu Pawła Soszyńskiego inspirowanego stroną internetową i książką autorstwa Olgi Drendy o tym samym tytule. Aktualnie Skrzywanek jest laureatem stypendium artystycznego małopolskiej fundacji Sapere Auso. Był asystentem m.in. Olivera Frljića i Pawła Miśkiewicza. Przygotowywał liczne performensy i czytania prezentowane m.in. na Międzynarodowym Festiwalu Malta w Poznaniu, Festiwalu Genius Loci w Krakowie, IX konkursie na dramat „Metafory Rzeczywistości”, XI Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej oraz w wielu innych teatrach w Polsce.

Pamela Leończyk

Reżyserka, performerka, animatorka kultury oraz pedagożka teatralna. Studiuje na Wydziale Reżyserii Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie. Absolwentka Wiedzy o Teatrze oraz Performatyki Przedstawień na Uniwersytecie Jagiellońskim. Związana z Fundacją Inicjatyw Społeczno – Ekonomicznych oraz z Teatrem Ochoty. Jej prace teatralne były pokazywane podczas festiwalu FIST w Belgradzie. Uczestniczyła w projektach międzynarodowych organizowanych przez Platform European Theater Academies w Cesis (Łotwa) oraz w Salzburgu (Austria), gdzie realizowała swoje prace artystyczne. Koordynatorka festiwalu teatralnego 10. Teatr-Akcje Festiwal PoRuszeń w Suwałkach. Miłośniczka gór, spontanicznych podróży stopem, pracy nad ciałem, poszukująca nieustannie harmonii w życiu, uwielbia gawędzić, śpiewać, tańczyć boso.

Laboratorium Nowego Teatru: wyniki naboru

Do udziału w pilotażowej edycji Laboratorium Nowego Teatru zgłosiło się 39 kandydatek i kandydatów, spośród których do rozmów zaprosiliśmy 11 artystek i artystów. Ostatecznie, po trwających kilkanaście godzin dyskusjach, zdecydowaliśmy się do udziału w Laboratorium zaprosić Agatę Koszulińską (Akademia Teatralna im. Aleksandra Zelwerowicza), Pamelę Leończyk (Akademia Teatralna im. Aleksandra Zelwerowicza), Martę Malinowską (Akademia Teatralna im. Aleksandra Zelwerowicza) i Jakuba Skrzywanka (Akademia Sztuki Teatralnej im. Stanisława Wyspiańskiego). Ponadto, Aleksandra Jakubczak (absolwentka Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza) otrzymała propozycję realizacji zgłoszonego do Programu projektu w ramach stałej działalności programowej Teatru Nowego, przy jednoczesnym uczestnictwie w realizowanych w ramach Laboratorium warsztatach i masterklasach. Chcielibyśmy bardzo serdecznie podziękować wszystkim artystkom i artystom, którzy zdecydowali się zgłosić swoje projekty do naszego Programu. Zarówno zainteresowanie Programem, jak i poziom oraz różnorodność zgłoszonych propozycji przerosły nasze oczekiwania.

Laboratorium Nowego Teatru: nabór

Zgłoś swój projekt artystyczny.

Rozwijaj projekt przy wsparciu wybitnych polskich artystów (mentorzy wybrani zostaną wspólnie z uczestnikami Laboratorium)

Weź udział w cyklu warsztatów mistrzowskich, prowadzonych przez Jensa Hillje (Gorki Theatre) Danielę Nicolò i Enrica Casagrande (MOTUS) oraz Gianinę Cărbunariu.

Wyjedź z nami do Paryża, Berlina i Brukseli (weź udział w festiwalach, spotkaniach z artystami i kuratorami festiwali).

Zrealizuj na scenie Teatru Nowego w Krakowie swój projekt artystyczny, na który otrzymasz budżet w wysokości 24.000 zł.

Celem LABORATORIUM NOWEGO TEATRU jest stworzenie młodym artystom szansy na realizację własnych projektów artystycznych.

LABORATORIUM NOWEGO TEATRU, to trwająca 12 miesięcy (listopad 2018 – listopad 2019) praca nad realizacją Twojego projektu artystycznego. Zanim jednak rozpoczniesz pracę nad spektaklem, weźmiesz udział w cyklu warsztatów, masterklasów i Obozów Teatralnych, które pozwolą Ci skonfrontować Twoje pomysły i założenia z twórczością innych artystów, zarówno polskich, jak i zagranicznych.

LABORATORIUM NOWEGO TEATRU to projekt, który daje Ci wolność i pełną swobodę w realizacji Twoich projektów artystycznych.

Termin nadsyłania zgłoszeń upływa 5 listopada 2018

Spotkanie z wybranymi Kandydatkami i Kandydatami: 9 listopada 2018

Informacja o zakwalifikowaniu do udziału w projekcie: 11 listopada 2018

Warsztaty mistrzowskie: grudzień 2018 – czerwiec 2019

Obozy Teatralne: listopad 2018 – czerwiec 2019

Realizacja projektów artystycznych: czerwiec 2019 – październik 2019

Więcej informacji: tomasz.teatrnowy@gmail.com , tel. +48 505060196

Udział w projekcie jest całkowicie bezpłatny. Do udziału w projekcie zakwalifikowane zostaną maksymalnie 4 osoby. Do udziału w Programie aplikować mogą osoby, które w momencie składania wniosku studiują na wyższych uczelni teatralnych działających na terenie Polski, w tym zwłaszcza studenci i studentki reżyserii, dramaturgii, choreografii, aktorstwa. Do udziału w Programie aplikować mogą także absolwenci w/w kierunków, którzy ukończyli studia nie później niż przed dwoma laty.

Szczegóły dotyczące Laboratorium w Regulaminie Lab_NT_regulamin

Formularz zgłoszeniowy LTN_FORMULARZ